In the online magazine Jazz’Halo
Contrabassist Chris Mentens bracht eerder twee albums onder eigen naam uit als Chris Mentens Jazz Van: ‘Drivin’’ (AZ 2003) en ‘Burnin’’ (W.E.R.F. 2007).
Hij is naast componist vooral een veel gevraagd bassist. Hij was/is onder meer lid van The Chris Joris Experience, No Vibrato, de wereldmuziekgroep Hijazz en Multitude. Hij kreeg les van Hein Van de Geyn, John Clayton en Riccardo del Fra en heeft beslist een voorliefde voor contrabashelden zoals Dave Holland.
Nu gaat hij helemaal solo op ‘XMNTNS’ en bespeelt hij naast contrabas nog diverse instrumenten die hij jarenlang heeft verzameld. Naast historische akoestische contrabassen van de jaren 1890 en 1920 bespeelt hij elektrische bas, 5- en 4-snarige basgitaar, maar ook klarinet (‘Dad’s Clarinet’) en fluit (‘Flute Flight’).
Op het slotnummer ‘Saint James Infirmary’ na zijn het eigen improvisaties. Een aantal nummers ontstonden tijdens de pandemie (‘My Funny Quarantine’) en de titels suggereren duidelijk de gemoedstoestand (‘Minor Song’, ‘That Other Tomorrow’, ‘No Sleep’). Doorheen de songs mengt hij nog elektronische opname-effecten (‘Quasiparticles’, ‘Just A Splash’) en percussie. Heel puur en lyrisch kleurt de bas in ‘Les Préludes’, ‘Charwood Lane’, ‘Lost Lullaby’ en ook in de intrigerende cover van ‘Saint James Infirmary’.
De opnames gebeurden bij hem thuis over de periode 2020-2024. Cyrille Obermüller stond in voor de mix en Karel De Backer voor de mastering.
Met XMNTNS creëert Chris Mentens een sfeervol album dat weemoed en spiritualiteit uitstraalt, impressionistische muziek die mondjesmaat binnenstroomt en bezinkt bij een goed glas wijn naast de warme haard bij kaarslicht. Een tip voor wie nog een plaatje zoekt voor bij de kerstboom.
© Bernard Lefèvre
Words from my dear friend Cengiz Yaltkaya (jazz pianist working in LA, CA)
written by Björn Comhaire 11/01/2025 in the online magazine Luminous Dash
Tenzij je een diehard-jazzliefhebber bent, zal de naam van bassist Chris Mentens je misschien niet zo bekend in de oren klinken en daar gaan we nu even verandering in brengen.
Mentens begon in de jaren stillekes muziek te maken op de elektrische bas maar naarmate zijn interesse in jazz groeide, schakelde hij over op de contrabas. Hij speelde een hele tijd in de band van Chris Joris (The Chris Joris Experience) maar ook in groepen als No Vibrato, Trio Perdu, Multitude en Criterium 3 en als begeleider van een schare jazzpersoonlijkheden. In die hoedanigheid kwam hij op podia over de hele wereld terecht.
Je kon hem regelmatig in het gezelschap zien van de Amerikaanse vibrafonist Eldad Tarmu en ook met zijn eigen band, The Chris Mentens Jazz Van ging hij de boer op. Met die band nam hij twee albums op Drivin’ with the Chris Mentens Jazz Van uit 2003 en vier jaar later Burnin’ with the Chris Mentens Jazz Van. Sinds 2016 maakt hij deel uit van het Jean Luc Pappi Trio, met Jean Luc aan de piano en Bruno Castellucci op drums.
Omdat de man ook nog lessen jazzgeschiedenis gaf aan de conservatoria van Antwerpen en Brussel en zich bezighield met de coördinatie van de jazz en poprock afdelingen van de Kunsthumaniora Antwerpen, is het er nooit van gekomen om een aantal nummers die hij solo opnam af te werken, laat staan uit te brengen. Tot nu dus, want ziedaar, sinds enkele weken ligt/staat/hangt XMNTNS te blinken in zijn BANDCAMP-winkeltje.
XMNTNS bevat zowel een aantal oudere nummers als nieuw werk. Allemaal uitgevoerd door Mentens zelf, meestal op contrabas of elektrische bas en hier en daar aangevuld met wat pianospel, percussie en elektronische spielerei. De nummers gaan zo’n beetje alle kanten uit, maar worden bij elkaar gehouden door (je raadt het al) de contrabas. Soms gaat het er wat zweverig, etherisch aan toe zoals tijdens Les Préludes, dan weer psychedelisch (Quasiparticles) of staat de melodie centraal zoals tijdens A Minor Song, That Other Tomorrow of Mentens’ interpretatie van Saint James Infirmary. In No Sleep, Just A Splash, The Summit en Dad’s Clarinet breidt Mentens zijn muzikale toolkit uit door de toevoeging van samples, synths, de occasionele pianotoets en geluiden van een klarinet (je mag één keer raden in welk nummer dat is). Het geeft de composities wat meer diepte. In Charwood Lane, My Funny Quarantine en D Tune begeleidt Chris zichzelf op de bas en mag er zelfs een beetje (ingehouden) geswingd worden. Al zal niemand dit album daarom als “swingend” beschrijven.
XMNTNS is een studie van wat er gebeurt als je de contrabas als solo-instrument naar voren schuift en in de schijnwerpers zet. Een beetje zoals Anneleen Boehme dat vorig jaar zo geweldig deed tijdens het Brussel Jazz Festival, maar dan helemaal anders. Het is een opwaardering van een instrument dat, als deel van de ritmesectie, meestal wat op de achtergrond blijft en dat Chris Mentens tot aan het gaatje beheerst. Niet dat we daarom vinden dat er nu per se aan de lopende band contrabas-albums moeten uitgebracht worden, maar XMNTNS is een mooi uitgewerkte plaat die zeker de aandacht verdient.